Judith Osborn (NL, woont en werkt in Amsterdam) studeerde aan de Koninklijke Academie in Den Haag. Haar recent werk bestaat voornamelijk uit vrouwelijke naakten en landschappen. De intieme en poëtische Clouds-series vormen een contrast met haar dan weer ijle en broze, dan weer kleurrijke en stoere, naar abstractie neigende naakten en landschappen. Of ze nu breekbaar of strijdlustig, klein of groot zijn, Osborn's schilderijen zijn altijd nadrukkelijk aanwezig.

Judith Osborn lives and works in Amsterdam. She studied at the Royal Academie in The Hague. Her recent work mainly consists of female nudes, landscapes and abstract ‘blow ups’. The intimate and poetic Clouds series give contrast to her sometimes thin and friable, sometimes colorful and tough - leaning toward abstraction - nudes and landscapes. Whether they are sensual, fragile or combative, small or large, Osborn’s paintings always have a prominent presence.

'EVERYBODY IS NOBODY' 1

Na het zien van de gulzige naakten van Sluijters, de papperige lichamen van Lucian Freud, de vluchtige erotische tekeningen van Rodin, dacht ik:  'Dat wil ik ook!'
Puur uit een praktische overweging besloot ik om mezelf als model te gebruiken voor mijn nog te maken 'naakten'. Schilderijen die later als autobiografisch beschouwd mogen worden. Ik dacht de buitenkant, het uiterlijk te schilderen. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik de binnenkant ging schilderen. Mijn inhoud. Mijn pijn, verdriet, angst en kwetsbaarheid. In de reeks die volgde, haalde ik mezelf steen voor steen, laag voor laag naar beneden. Totdat er geen muur, meisje meer stond. En ik bijna was verdwenen. Van compleet dicht gesmeerde, volledig van verf voorzien, niets aan het toeval overlatende, gecontroleerde 'lavendel' naakten. '1 op 1 gekopieerd'. Het automatische vervolg van een serie Franse landschappen die aan deze reeks vooraf ging. Het naakt als een lavendel veld. Mooi. Licht erotisch. Maar heel verantwoord. Het hoofd dan nog aanwezig. Als een portret.
 
 Langzaam begon ik mijn hoofd te verliezen. In een poging mijn naakten te anonimiseren. Dat mislukte. Zelfs zonder hoofd lijk ik te willen zeggen 'nou en?'. Portretten zijn het niet. Het hoofd vertrut. Het doet afbreuk aan de kracht. Afbreuk aan de dominantie van het naakt. Het worden autobiografische naakten.
 
Ik verplicht mezelf om 'los te laten'. Stap voor stap. Steen voor steen heb ik mezelf neer gehaald. Niet wetende waar het naar toe zou gaan. Wat, waar het mij zou brengen. Tevoorschijn kwam een klein grietje dat net als iedereen haar angsten en verdriet kent.
'Everybody is nobody'. En misschien zozeer wel zoveel meer. Heel kwetsbaar en heel sterk. Wellicht is mijn kracht ook mijn grootste tegenstander. Mijn grootste boosdoener. Het staat mijn puurheid in de weg. Het verspert de weg naar de waarheid, de kwetsbaarheid diehet allermooist is. Ik zelf ben mijn grootste vijand.
 
'De ijlheid van Judith Osborn', vond Ralph Keuning, directeur van Museum de Fundatie te Zwolle. 'Wat in deze serie 'zelfportretten' opviel was de bijna transparantie van de lijnvoering, alsof de persoon en het doek versmelten in monochromie en verdwijnen in de nevel'. Ik heb mezelf afgebroken om mezelf vervolgens weer op te bouwen.

'CLOUDS'

Met het besef hoe donker ook, hoe zwaar, onder de wolken zal altijd de liefde regeren. Met de klaproos als symbool voor de vrijheid en de kleur van de liefde wilde ik een serie 'oefeningen in gelaagdheid en loslaten' maken. Lekker. Toegankelijk. Snel. met veel beweging. Geen nonsens. Recht uit het hart. Klein, krachtig en kleurrijk. Na er vier gemaakt te hebben ging bij mij het licht aan. Waarom jezelf beperken tot alleen 'onder de wolken'. Waarom niet ook 'boven de wolken'? In plaats van te schijnen met een zaklantaarn kun je ook het licht aan doen! Je wereld groter maken, jezelf meer permitteren, meer mogelijkheden geven, groter maken!
 
Ik ben ze gaan omdraaien. Boven was onder. Onder was boven. Een wereld ging voor mij open. Ik was een dimensie rijker! Mijn klaprozen, ze werden ruiger. Abstracter. Spannender. En er werd een paard opgeplakt. Anders zou ik dat werk hebben weggegooid. Het werd mijn beste. Het beste paard van stal! Alles daarna valt en staat met het perspectief van mijn wolken. De klaproos is mijn 'CLOUDS'.

'EVERYBODY IS NOBODY' 2

Met de kracht van de klaproos. Het inzicht van de wolken. Het omarmen van mijn 'silver lining' en het standpunt'waarom jezelf beperken' Zo sta ik daar. Niks meer. Niets minder. In een veld vol lichtgevende klaprozen. Mijn hoofd in de wolken. Fier. Krachtig. In gelaagdheid..De wijsheid in pacht. Zo moet het. Zo gaan we het doen. Zo deed ik het.
Mijn naakten verdwenen naar de achtergrond. De achtergrond werd voorgrond. De voorgrond werd achtergrond. Ik ging meedoen. Mijn naakten zijn niet langer dominant. Maar durven zich open te stellen. Ruimte te maken voor anderen. Voor meer. Voor meer kleur, licht en diepgang! Er is ruimte voor toeval. Voor spontaniteit. Ik omarm het. Ik daag het uit en jaag erop! Dat is mijn kracht. Nu en dan.

'HEAVENLY BODIES'

Ik durf zover te gaan om mijn naakten uit de zeeën van klaprozen te tillen. Mezelf niet te laten domineren. Maar volledig opzij te zetten. Wat rest zijn mijn landschappen. Bestaande uit wolkenpartijen, klaprozen, water, zee,  meren, waar het licht de zon in reflecteert.
 
'Maar Judith, wat je ook doet, het blijven lichamen',  aldus Rob Scholte.
 
Ik constateer. Het gelijk is aan hem.
 
Omdat wat ik ook doe, ik altijd met dit lichaam schilder, werk. Het is mijn hand die mijn geest volgt. Ik kan niet anders, wil niets anders dan mijn ziel blootgeven op en toevertrouwen aan het doek.
 
Loslaten en compleet overgeven. Dan pas acht ik het werk, mijn werk, mezelf geslaagd.
als ik zie wat ik voel. Als ik voel wat ik zie.
 
'Everybody is nobody' en 'Nobody is everybody'
 
Ik zie. Ik voel. Ik denk. Ik doe.

Hoe meer ik zie. Onder, boven de wolken. Hoe meer ik voel!
Van een klein grietje tot een groot meisje.
Het lichaam altijd ondergeschikt aan de geest. Soms sterk. Soms angstig, verdrietig en nietig!
 
Het lichaam is mijn gereedschap, mijn instrument. Soms dankbaar. Soms bewust van de tijdelijkheid die een mensen leven domineert!
 
Ik kan niet anders.
Ik wil creëren.
Daarmee maak ik het verschil.
 
Judith Osborn